Γιατί??Πως γίνεται (το παρατηρώ μέχρι σήμερα) τις πιο δύσκολες μέρες,τις πιο κουραστικές,όταν γυρνάς απ' τη δουλειά μετά από 12 ώρες να υπάρχει το φαΐ που παρακαλάς από μέσα σου μέχρι να φτάσεις σπίτι να μην είναι αυτό!Εκεί τι κάνεις?Θα στεναχωρήσεις τη μανούλα που σε κοιτάει μες στα μάτια και ξεκινάει να σου λέει πως για σένα μαγειρεύει και πως δεν γίνεται να μαγειρεύει και να τα τρώει μόνη της και δεν γίνεται να μαγειρεύει και να τα πετάει απ' τη στιγμή που τα παιδάκια στην Αφρική πεινάνε και φυσικά σε χτυπάει στο φιλότιμο και θες να σταματήσει κιόλας οπότε κάθεσαι και τρως!Υπάρχουν και οι τολμηροί βέβαια που θα το παραγγείλουν το σουβλάκι τους!Πως αλλάζουμε όμως και τώρα που μεγαλώσαμε ακούμε ψαρόσουπα,φασολάκια και φακές και δεν υπάρχει διαμαρτυρία,εντάξει προσωπικά θέλω λίγη δουλίτσα με το σπανακόρυζο αλλά την κάνω τη προσπάθειά μου!Δεν ξινίζουμε τα μούτρα μας όταν περιμένουμε κοτόπουλο με πατατούλες και μας εμφανίζεται το φασολάκι, δεν πετάμε φαγητά κι αν μας περισσεύει κιόλας δίνουμε και στο γειτονάκι ένα πιάτο,είναι τέλειο να μοιράζεσαι, έστω και το φαΐ σου!
Υ.Γ :Διάβασα πρόσφατα ένα άρθρο για μια μαμά στην Ιαπωνία που κάνει τέλεια πράγματα με το φαγητό των παιδιών της για να το κάνει πιο διασκεδαστικό και για να τρώνε και τα πάντα!